Çocuk Masalları

Gülen Bulut Kayıp Gölgesini Arıyor Çocuk Masalı

Bir zamanlar gökyüzünde yaşayan yumuşacık ve bembeyaz bir bulut varmış. Bu bulut, sürekli güldüğü için herkes ona Gülen Bulut dermiş. Gökyüzünde süzülürken diğer bulutlarla oyunlar oynar, kuşlarla sohbet eder, güneşin sıcaklığını hissederek mutlu olurmuş. Ama bir sabah uyandığında, bir şeyin eksik olduğunu fark etmiş. Kendi gölgesi ortada yokmuş!

Bulut çok şaşırmış ve üzülmüş. “Koca gökyüzünde nasıl gölgesiz dolaşırım?” diye düşünmüş. O gün, gölgesini bulmaya karar vermiş. Gökyüzünde süzülerek her yere bakmış, ama ne kadar ararsa arasın gölgesinden bir iz bulamamış. Artık çaresiz hissederken güçlü bir rüzgarla karşılaşmış. Rüzgar, “Merhaba, Bulut! Neden bu kadar üzgünsün?” diye sormuş. Gülen Bulut, “Gölgem kayboldu. Onsuz eksik hissediyorum. Onu bulamazsam ne yaparım bilmiyorum,” demiş. Rüzgar, biraz düşündükten sonra, “Belki gölgen Gölge Ormanı’na gitmiştir. Orası kaybolan şeylerin sık sık bulunduğu yerdir,” demiş.

Gülen Bulut, rüzgara teşekkür etmiş ve hemen Gölge Ormanı’na doğru yola çıkmış. Orman büyük ağaçların gölgeleriyle kaplıymış. Etrafta dolaşırken, yaprakların arasından süzülen ışıklarla dans eden küçük hayvanları görmüş. Ama gölgesine dair hiçbir iz yokmuş. Tam geri dönmeyi düşünürken, bir ağacın altında küçük bir tavşanın ağladığını fark etmiş.

“Ne oldu, küçük tavşan?” diye sormuş Bulut nazik bir sesle. Tavşan gözyaşlarını silerek, “Evime dönmek istiyorum ama yolumu kaybettim,” demiş. Gülen Bulut, tavşana yardım etmeye karar vermiş. Onu sırtına alarak yavaşça gökyüzüne yükselmiş. Tavşan, bulutun üzerindeyken etrafı görebilmiş ve yuvasını işaret etmiş. "İşte orası! Çok teşekkür ederim!" demiş. Tavşan eve döner dönmez sevinçle zıplamış ve Bulut’a teşekkür etmiş. Bulut da bu iyilikten dolayı mutlu hissetmiş, ama gölgesi hâlâ ortalarda yokmuş.

Bulut, Gölge Ormanı’nın daha derinlerine gitmeye karar vermiş. Ormanın ortasında bir açıklığa geldiğinde, yerde kendi gölgesini görmüş. Gölgesi solgun ve üzgün görünüyormuş. "İşte buradasın!" diye bağırmış Bulut sevinçle. Ama gölgesi, “Beni bulduğuna sevindim, ama neden kaybolduğumu merak ettin mi?” diye sormuş.

Bulut şaşırmış, “Evet, neden buradasın? Neden gitmek istedin?” demiş. Gölgesi bir süre sessiz kalmış, sonra üzgün bir sesle, "Sen hep gülüyorsun ama beni hiç fark etmiyorsun. Bazen benimle hiç ilgilenmiyorsun. Kendimi unutulmuş hissettim," demiş. Gülen Bulut, gölgesinin söylediklerinden çok etkilenmiş. "Haklısın," demiş. "Hep gülmekle meşguldüm ama senin değerini unuttum. Lütfen beni affet. Bundan sonra senin kıymetini her zaman bileceğim."

Gölgesi, Bulut’un sözlerinden sonra sevinçle yerinden fırlamış ve onun yanına gelmiş. "Ben seni çok özledim!" demiş gölge. Bulut da ona sarılmış ve birlikte gökyüzüne doğru süzülmeye başlamışlar.

O günden sonra, Gülen Bulut ve gölgesi hiç ayrılmamış. Gülen Bulut, gökyüzünde süzülürken sadece gülmekle kalmamış, bazen durup gölgesine teşekkür etmiş. Gölge de her zaman onun yanında olmaktan mutluluk duymuş. Birlikte, gökyüzünü daha parlak ve neşeli bir yer haline getirmişler.